تولید ناخالص استان اصفهان با 4/8 میلیون نفر جمعیت برابر است با مجموع تولیدات چهاراستان آذربایجان شرقی، غربی ،اردبیل و زنجان با جمعیت 9 میلیون نفر. یعنی به نسبت جمعیت زیرساختهای استان اصفهان حدود دوبرابر چهار استان یاد شده است.( مراجعه کنید به سایت مرکز توسعه تجارت ایران و سایر سایتهای اقتصادی حتی کاملا دولتی و با کمی حوصله و وقت کافی به استخراج و جمع بندی آمارها بپردازید.)
اصولا ملاک توسعه در هر شهر و منطقه ، آپارتمانها و برجهای آن شهر نیست. بلکه زیرساختها، تولیدات صنعتی بویژه صنایع مادر و مهم( و نه صنایع شکلات سازی!) و مجموع تولید ناخالص هر منطقه و استان است که نشان میدهد هر استان و منطقه چقدر جلو یا عقب است.
بعلاوه در اینکه مناطق غیر فارس نشین بویژه مناطق ترک نشین لااقل 60 سال است که مهاجر فرستند کسی تردید ندارد و آمارهای سایت مرکز آمار ایران نیز این مساله را اذعان دارد. علت مهاجرفرست بودن این مناطق سیاست کثیف رژیم پهلوی مبنی بر کاستن تدریجی از چگالی و قدرت اقتصادی این مناطق و اجبار نا محسوس نیروی کار این مناطق به کوچ به مناطق مرکزی ایران( با سیاست عدم سرمایه گداری متوازن و عدم ایجاد فرصتهای شغلی جدید در مناطق ترک نشین) بوده است که متاسفانه در سنوات اخیر تغییر محسوسی در این سیاستها ایجاد نشده است.
مدیریت ارشد مهمترین معدن مناطق ترک نشین ایران( معدن مس سونگون اهر) در 2000 کیلومتر دورتر یعنی در کرمان است و به تبع آن اکثر کادرهای ارشد و فنی معدن غیر بومی هستند و سهم ترکان در این سفره بیشتر کارگری است.
الله الله ،شما را توصیه میکنم به شناختن زمان و تشخیص حقهای عینی و واقعی از حقهای ساختگی و تجریدی، پیش از فوت وقت .
صنعت کفش تبریز در آستانه ی ورشکستگی کامل است و بسیاری از واحدهای تولیدی یا تعطیل کرده اند یا با قسمتی از ظرفیت خود کار میکنند و 40000 کارگر که در این صنعت مشغول بوده اند ( والبته با دستمزدهای خنده آور و در واقع فاجعه بار) یا بیکار شده اند یا بزودی به جرگه ی بیکاران خواهند پیوست.
بانکهای استانهای ترک زبان در سایه مهاجرت سرمایه دارای کمترین میزان انباشته ی سرمایه هستند.( این را هر آدم ساده ای با مراجعه به آمار برندگان جوایز بانکها در روزنامه ها ملاحظه خواهد کرد .زیرا جوایز به نسبت سپرده های هر استان توزیع میگردد)
وانمود میشود که در آذربایجان توسعه ی توریسم در اولویت قرار گرفته، ولی در عمل این نیز شعاری بیش نیست.
فساد اجتماعی ناشی از مشکلات معیشتی و بیکاری روز به روز بیشتر میشود.
تبریز از هر ضلعش به مناطق حاشیه نشین که در سایه ی آپارتمانهای به ظاهر شکوهمند پنهان شده اند ختم میشود (مثل اغلب شهرهای آذربایجان) و گزافه نیست اگر بگوییم نیمی از شهر حاشیه نشین است. این واقعیتها برای ما آزار دهنده است اما بهتر از دلخوش کردن به چیزهایی است که وجود خارجی ندارند
اما عقل جایی میرود که قبلا دل رفته است. آنانکه نمیخواهند ظلم به قومیتها را در ایران از اساس بپذیرند دل در گرو آرمانهایی دارند که مدعیانش خود بشدت در حرف و عمل با هم فاصله ی زیادی دارند